żebyście się nie pogubiły na rozstajnych drogach, duszyczki. złe wierzby
nie znają ciepła. w ich pustych ciałach są tylko stare, spróchniałe serca

pulsujące powoli i mocno. w zasadzie, ten kurewski kac czyni mnie niemal zmarłym
więc krążące we mnie soki muszą być ciemne i gęste. no i potępiają mnie wszystkie

stare baby na cmentarzu. od świeczki do świeczki, trzask, bezgłośne mamrotanie
racz wybaczyć, Panie, klimacik jak z mydlanej opery i poparzone palce. ale tak trzeba

bo są dziesiątki pokoleń obserwujących mnie przodków. ciekawe, czy moja krew i kości
noszą pamięć pierwszego rozpalonego płomienia. cieni jakie rodziły się wtedy na ścianach

ostatniej opowieści. czy odziedziczyły tę wiedzę, i czy gdybym miał dość bystry wzrok
potrafiłbym odczytać z nich niewidoczną inskrypcję. historię wielu innych wieczorów

wypełnionych oczekiwaniem. dobre duchy, przyniosłem dla was chleb i sól żebyście
odpieprzyły się w końcu. misterium szacunku i gniewu zakończone, zamknijmy krypty

na następny rok. zapalmy papierosy, wyciągnijmy naukę ze snów. snów które mówią

o odchodzeniu.