taka była moja podróż; mile i stulecia,
w jednym błysku słońca

Steven Erikson

dawno już wyrosłem z obawy, że przyjdziesz dzisiaj

najpiękniejsze będą podróże w czasie,
miejsca, które przez sen omija mekong.
ci, co odcisnęli piętno na tej zatoce

we wszystkich stronach świata dotknęli mapy
i uznali: tu jest koniec. i ty

wiesz, że temu miastu odcięto pępowinę,
potem polała się krew, z której wyrośli młodsi
a każdy monsun odznaczył się strachem.

patrzysz, określasz bezpieczne punkty.
poczekam, gdy nazwą cię obcą, wyjedziesz

na zawsze, bo przemycasz życie, które pragnie
zabić. i może nawet pokuszą się o strzały,
łuski zapachną domem i okaże się,

że potrzebna będzie nam kolejna przełęcz.
będziesz chodzić człowieku, toczyć się
od brzegu morza do krawędzi kobiety.

dla Emilii