Krajobraz iście był to sentymentalny
dziś już postmoderna takich nie kreśli
zajęta pogonią za własnym ogonem -

Łzawe resztki listopadowej mgły
przemykały bowiem międzydrzewnie.
Dalej czerwone tramwaje toczyły swój byt
naszynnie i koniecznie wysokopodłogowo
(bo przecież życie nie jest łatwe
- przypominały stukocząc).
I ludzie zmierzali z wolna do końca
tym razem jeszcze nie swojego
stąd pewnie uśmiech w kącikach
oczu i ust.
Gdzieś z boku samotny trębacz gra
swoje melodie rzewne
o śmierci to jest wolności
(skąd więc ta rzewność tato?
z niewidzenia synku, i tęsknoty).

Wszystko w tym krajobrazie płynęło
a przecież gdzieś tam stanął świat
choć można odwrócić jeszcze na chwilę
wzrok.