mój główny bohater po prostu musi umrzeć
"jak należy". żegna
ściany, sprzęty, nałogi - na które zbyt długo patrzył
krzywym okiem
przez naturalną skłonność
do kłamstw; piekło pożądania w gruncie rzeczy
i całe życiowe doświadczenie.
wyciąga ramiona, chowa głowę, odgina stopy. powoli
wytraca oddech. ponieważ
w jego umyśle wciąż znajduje się pole, na którym
wielu myśliwych,
wzajemne wchodząc sobie w drogę strzela ze śrutu
do pierzastego zjawiska
branego za ptaka, to naprawdę straszny moment.
zaczyna się obracać,
nie przestaje się obracać i przetacza się przez wszystkie
zdarzenia: głębia morza
wydaje się być znikoma, a lewiatan nie większy od kijanki.
ten moment jest naznaczony
dziesiątą częścią mikrosekundy, w której mój główny bohater
zaczyna odczuwać
wewnętrzne rozłączenie - aż po elementarne molekuły
dygocze w miliardach jąder atomów.
skończyło się
lato. i życie miało dalsze przygody, i prostowanie
zakrętów, i wszystko
to będzie trwało nadal. po prostu będzie trwało nadal
Dodane przez ryba_zakonnik
dnia 06.07.2008 15:55 ˇ
10 Komentarzy ·
1099 Czytań ·
|