jak można się tak zestarzeć
głupio siwo maluteńko z zarysem czarnych brwi
krzyczących jak skrzydła kruka
nad przygasłymi oczami

w zbyt krzykliwych fioletach niebieskości żył
trzeszcząco wypukłych
na splamionych dłoniach od słońca
dawnych wakacji z kochankiem

w ciszy nadmiernej zapomnienia
bez słowa skruchy za błędy młodości
mądrością życiową przykrytą pledem
z zanadto zziębniętych nóg

w kruchości pergaminowego ciała
ze spopielałym żarem
co miało rozgrzewać innych
a teraz skowycze słabe

jak można się tak zestarzeć