Agatha napisał/a:

dziwne, naprawdę? ja dokładnie odwrotnie. Wiem zawsze jaki moment i okoliczności stoją za tym co napisałam. Ale odbiegamy od tematu. Ni jak się to ma do wątku" zużyte rymy i skojarzenia".

frogiszcze napisał/a:
kkb, rozumiem, że przykładów brak w mojej wypowiedzi, ale szczerze - nie chce mi się wertować książek.
Dodam tylko, że uważam tak;
Każdy czerpie świadomie czy podświadomie od poprzedników, tak jest w literaturze, muzyce. itp.itd...

frogiszcze napisał/a:
Wszystko co zużyte można poddać recyklingowi, słowa chyba też, czasem czyta się oklepane rymy i parafrazy podane w orginalnej i ciekawej formie, a czasem to co wysilone i wydumane przyprawia o ból głowy, bo jest tandetą, tworem zrozumiałym tylko autorowi. Czasem grzechem niewybaczalnym jest naginanie słowa, szukanie nowych form, bo przyjęta forma literacka i słowo polskie to świętość, ale jeśli w poprawnej formie słowem bezcześci się świętości duchowe i moralne, czy szkaluje innych wtedy zwie się to sztuką która osądowi nie podlega. A więc, pytanie to jest dla mnie zawieszone w swoistej osobliwości, abstrakcyjnej przestrzeni wypełnionej pytaniami na które odpowiedzi ciągle się zmieniają,

Agatha napisał/a:
Postawiłeś ciekawe pytanie. Oryginalność metafor jest niewątpliwie pożądana ale uchowaj panie od oryginalności tak wielkiej, że gubi się sens utworu. Można posługiwać się językiem codziennym i być wielkim. Przykładem Zbigniew Herbert "celowa niezdarność i szorstkość niektórych wersów, gdy autor próbował ożywić potoczny język i komunały"*
Dzięki za podzielenie się przemyśleniami

* z posłowia Miłosza który Herberta tłumaczył

silva napisał/a:
KKb, dobrze, że zacytowałeś ten tekst, chyba Gloinnen, Ja kiedyś używałam sporo dopełniaczówek, nawet z czystej przekory wykorzystałam je w tytułach swoich dwóch tomików ("Drobinki wieczności" i "Ziarna chwil"), ale później sama się przekonałam, ze ich nadmiar jest pójściem na łatwiznę, zbytnim uproszczeniem i stosuję zasadę- nie więcej dopełniaczówek w tekście niż dwie. Są oczywiście dopełniaczówki przecudnej urody, chociażby struna światła, ale moja ulubiona pochodzi z tekstu Leszka Żulińskiego ( broni zaciekle dopełniaczówek) o Małgorzacie- rozchyla uda wiersza. Pozdrawiam.

Janusz napisał/a:
Albo rymy gramatyczne, zwane częstochowskimi, oparte na zgodności końcówek fleksyjnych. Takie rymy można wymyślać na pęczki w ciągu minuty. Czyli są one łatwe w tworzeniu. A wszystko co łatwe, jest tandetne. Wartościowe jest to, co trudne do znalezienia. Dlatego złoto jest szlachetniejsze od miedzi :)
A metafory dopełniaczowe? Tak samo. Wystarczy wziąć dwa dowolne rzeczowniki, jeden napisać w dopełniaczu, drugi zostawić w mianowniku, połączyć razem i już... Trwa to kilkanaście sekund. Improwizuję: łyżeczka, miłość - i metafora: łyżeczka miłości. Albo dowcipniej: miłość łyżeczki. I wymyślenie tego trwało 15 sekund :)
Tematy banalne... Tu sprawa jest trudniejsza, bo co dla jednego jest banałem ,dla drugiego może być odkryciem. Tu szczególnie uwidacznia się wiek i doświadczenie. Trudno wymagać, żeby każdy wiersz był odkryciem jakichś nowych prawd. Ale nawet jak jest banałem, to ten banał powinien być podany, w atrakcyjnej formie. bez tego wiersz jest kiczem, jak przysłowiowy jeleń na rykowisku - motyw wszystkich pacykarzy :)

Moc pozdrowień

kkb napisał/a:
Ha, ha ! Nauczyłem się dodawać wątki, macie przerąbane.

Pomyślałem, że to może być ciekawa i owocna dyskusja. Otóż stawiam sobie to pytanie od jakiegoś czasu a nie znam nikogo z mojej codzienności kto by chciał się nad tym pogłowić.

Czy istnieje coś takiego jak oklepany rym albo zużyte skojarzenie? Czy istotą wierszyka ma być oryginalność fraz? Czy jest ona możliwa, no i wreszcie czy odkrycie twórcy jest słabsze jeśli było używane np. przez Gesslerową?
Troche mało precyzyjne pytanie ale i tak okroiłem je jak mogłem.

Pozdrawiam, jak zawsze, bo to zawsze pasuje. ;)