Nowy Jorku, ty jesteś lewiatanem.
Ja jestem jak ten zmarły aktor.
Ty jesteś lustrem o żelaznych krawędziach.
Ja z moim wzrostem, nie mogę się w tobie przeglądać.
Słyszałem twój szept na każdym ze skrzyżowań.

We mnie są szrapnele, dopadną każdego z żywych, ale to jeszcze nie dzisiaj i nie wczoraj.
We mnie jest ten niedogasający wieczny strumień gazet.
We mnie żyły płynące brudem ludzkich odwłoków i wyciekającym z butelek szamponem.

Kiedyś, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, próbowałem pływać w mętnych wodach leśnych stawów. Nie potrafiłem nawet położyć się na plecach, na tej zabawnej otchłani czasu i brudu.
Bo to czas i brud są tą odwieczną dychotomią.

Niezaprzeczalne refleksy na szklamienicach, nocą i za dnia, wieczorem i popołudniem.
Nigdy nie potrafiłem poznać czasu, ale brud znam odkąd pierwszy raz pełzałem po podwórku.

Antycypuję światło - powiedział Haller/Heller.
Antycypujemy żelazo - zakrzyknęli Niemcy.
To ja jestem światłem i żelazem - powiedział Alfred Szklarski i napisał "I na Alasce Tomek umarł, bo nie znał się na dzikich ziemniakach".
Frustruje nas śmierć pięknego chłopca.

Mnie frustrujesz Ty - Nowy Jorku.
Pochłaniasz ludzi jak Katedra.
Jak wąż o przeźroczystych zębach trawisz ich godzinami, latami i miesiącami.
Ja uszedłem z życiem, oblepiony zimnym błotem wygrzebanym spod krawężników.

Mogę ostrzegać przed strzykawkami, zatorami, ulicami i Johnem Mellorem spozierającym z ceglastych ścian niskich sklepów.
Ale nie dam się zwieść twoim sztuczkom Nowy Jorku.
Gdy drugi raz przybędę zapytam

Gdzie ukrywasz tę bramę do światła popieprzony betonowy potworze, szczerzący kły z każdej pocztówki?