BIEGUN
Dodane przez admin dnia 01.01.1970 01:00

---

I w tamtych dniach byliśmy bardziej jarzący,
Niż najbardziej zgrzane światłem pasaże wyłożone lśniącą
Kostką, choć ulotnił się fosfor z przywiezionych
Rzeczy. Coraz częściej niknąc, pozostawaliśmy jakby w trasie,
Aż do pierwszych wschodów uległej topografii i wiedzeni
Zaproszeniem zwiedzaliśmy na oślep głębinowe
Zanurzenie. Wszystko zaskoczyło, wychodząc jak spod prasy.

Gwiezdny dyszel został w tyle, księżyc ustępował miejsca,
Jak pasażer przed swoją stacją, kiedy stacją
Jawi się każde opuszczone miejsce, a kopuła nocy staje się
Migoczącym gruzowiskiem, więc kogo można było jeszcze
Zaprząc, by nie uronił nic z kadru, w który weszło się
Jak gdyby na kosmiczną pamiątkę? Wizja lokalna
Będzie już zaraz możliwa na trzydziestu paru zdjęciach.

Wyplączę się tylko z linek, za które ktoś mnie szarpał,
I jeszcze raz zacznę zwiedzać pokład po
Pokładzie, gdzie wciąż tańczą tłumy, gdzie spojrzenia
Skraplają się i z wężyka ciągną spragnieni nowych przygód,
Bo jest nam niemożebnie miło widzieć ten pląs
Iluśnastu złaknionych twarzy, kiedy łyżeczka płonie
Anyżowym światłem i słodko roztopiona woń szykuje
Zasadzkę na wieczór. Kto podał mi jej dłoń? Ona sama?

Czy podaliśmy je sobie sami, argonauci jednej nocy
Przerzuconej jak kładka nad skałami, by przejść dalej,
W jeszcze jedno mgnienie, w jeszcze większe spotkanie
Na bezludnej wyspie, wiodąc wciąż życie pozagrobowe.