Majaczą ludzie
Dodane przez admin dnia 01.01.1970 00:00

---

Majaczą ludzie w białych kręgach.

Szczur w pasie się mierzy

jeszcze ciepłą krwią.

Miasto rozpala się do biegu,

na starcie ślepiec daje znak.



Ten spod jedynki

wie, że jest nikim.

Dlatego, gdy się kładzie

do łózka w piżamie,

materace trzeszczą,

groźnie i złowieszczo,

bo ciężkie wyroki

daje przez sen.

Sam ma już dożywocie

w swojej zapiekłej głupocie.



Tym co podnajmują

drugi krąg własnościowy

samotność rani stopy.

Nawet mają pieniądze

ukręcone na rurkach z kremem

i (tu nowość),

na czarnej wacie cukrowej,

lecz miłości nie mogą kupić.



Ci spod trzeciego numeru,

mierzą i mierzą wysoko,

pysznią się sobą upojnie,

pasą tym szkiełko i oko.



Pod czwórką mieszka

fałszywy prorok.

Brodę ma utkaną

ze szklanej waty.

Siedzi od lat

nad brudną wodą

i czeka, żeby się napić.



Piątkę i szóstkę

zajmują jeszcze

ci bez wyobraźni.

Grają w warcaby

po szyje w mule

pionkami

z ludzkiej krzywdy.



Majaczą jeszcze

dalsze kręgi.

Szczur mierzy się w pasie

jeszcze ciepłą krwią.

I kubrak jego purpurowy

uderza mu nagle do głowy.

Na placu zabaw,

podobno dziecięcych,

szubienica mocno ustawiona.

I choć na jednej nodze stoi,

już zrasta się z tobą,

taka sobie huśtawka

do wewnątrz.

Tutaj babki robią z piasku

pomarszczone na złą pogodę.

Oczy tramwajarza przekrwione,

patrzą jeszcze bezmyślnie.

Jak dwie przewrócone ósemki,

z których ktoś zdrapał

paryski błękit.

Tramwajarz ma w siatce

dwa rozpaczliwe krapie.

Tylko jeden z nich jeszcze

do śmierci się szarpie.



Godzina ciemnieje

z minuty na minutę

i nie ma gdzie uciec,

chyba, że diabłu wejść

mocno za skórę

i przez chwilę

znaleźć się beztrosko

w podłym tłumie.